Friday, May 04, 2007

Τότε θα κάνει άνοιξη...


Λίγη από την χαμένη αθωότητα σου διεκδικεί αυτός ο μήνας. Από την πρώτη του μέρα κιόλας. Να ξαναφορέσεις στα μαλλιά το στεφάνι από μαργαρίτες και παπαρούνες κι εκείνα τα μωβ λουλούδια του αγρού που ποτέ δεν έμαθα το όνομά τους. Να φορέσεις κι εκείνο το χαμόγελο της παιδικής φωτογραφίας. Τότε που έφτιαχνες μνήμες, αλλά δεν το ήξερες. Και τώρα έρχονται και σε χτυπάνε πισώπλατα. Με την καλή έννοια. Ένα δαχτυλάκι που σε χτυπάει ρυθμικά στον ώμο για να μην ξεχνιέσαι. Να κρεμάσεις το στεφάνι στην είσοδο, να μείνει εκεί για να θυμίζει την πρώτη μέρα του Μαγιού και να καεί στην φωτιά του Αη Γιαννιού. Λίγη ακόμα από την χαμένη σου αθωότητα διεκδικεί αυτό ο μήνας. Στην δεύτερη Κυριακή του. Να ξυπνήσεις. Να σηκωθείς κρυφά για να μη σε πάρει χαμπάρι. Να πας στον κήπο, και στον διπλανό κήπο, και σε όλους τους κήπους της γειτονιάς και να φτιάξεις το μπουκέτο της χρονιάς για την μαμά. Η μοναδική ημέρα του χρόνου που καμιά γειτόνισσα δεν παραπονιόταν που κόβαμε τα λουλούδια από τους κήπους. Η κρυφή συνομωσία των μαμάδων της γειτονιάς. Η μοναδική ημέρα που δεν υπολογίζαμε τα αγκάθια της τριανταφυλλιάς. Ματωμένα μπουκέτα. Ιδρωμένα μπουκέτα. Ευωδιαστά μπουκέτα. Τώρα ψάχνεις να βρεις ένα τριαντάφυλλο κι ένα γαρύφαλλο που να μυρίζουν τα παιδικά σου χρόνια. Η μνήμη της όσφρησης. Δεν γκρινιάζω που τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Δεν γκρινιάζω για τα προκάτ συναισθήματα. Στεναχωριέμαι που οι σημερινοί πιτσιρικάδες θα νομίζουν ότι τα τριαντάφυλλα δεν έχουν μυρωδιά. Στεναχωριέμαι που κανένας κουμπαράς δεν θα σπάσει για να γίνει έστω ένα προκάτ μπουκέτο. Στεναχωριέμαι που μυρωδιές και χρώματα ξεβάφουν για μια συνήθεια και μόνο. Η γιορτή της μαμάς είναι πια μια αφίσα στο francise ανθοπωλείο κι ένα λουλούδι πάνω αριστερά στο logo της τηλεοπτική μας οθόνης. Κι έτσι θα περάσουν τα χρόνια. Και δεν θα έχεις κανένα στεφανωμένο χαμόγελο, έστω σε jpg, καμιά μνήμη που να σε κάνει να νοσταλγείς τα χρόνια που πέρασαν. Και κάτι ακόμα. Ψάχνω απεγνωσμένα μια χελιδονοφωλιά. Ψάχνω να βρω ένα χελιδόνι που θα κάνει μια χαμηλή πτήση πάνω από τα κεφάλια μας και θα φέρει την άνοιξη. Τότε θα κάνει πάλι άνοιξη. Όπως παλιά. Διαφορετικά θα περάσει κι αυτή έτσι. Όπως περνούν όλα έτσι. Παρεμπιπτόντως...


4 comments:

Almost Famous said...

Πολύ όμορφο αλλά θλιμμένο κείμενο...
Δεν νομίζω ότι λείπει η άνοιξη... απλά εμείς δεν τη βλέπουμε...

Night's Knight said...

Τζο: ρε γαμώτο προσπάθησα να μην είναι. Βοήθησαν και οι τριανταφυλλιές μου που μοσχοβολούσαν, αλλά μετά το έγραψα στο γραφείο. Τι περίμενες;

Σπύρος Σεραφείμ said...

για χαμηλές πτήσεις μπορώ να βοηθήσω. Χελιδονοφωλιά έχω στο σπίτι μου. Το απόγευμα η χελιδόνα έφερε τροφή στα παιδάκια της. Όσο για την Άνοιξη εδώ είναι, αλλά δεν προλαβαίνουμε να τη δούμε με τις &&$@%!*δουλειές που κάνουμε.

GLOBAL said...

"Από τους χρόνους τους παλιούς το 'χω βαθύ μεράκι, να βγω στις πέρα θάλασσες, να βρω το μαγισσάκι,τ' άπιαστο σαν αερικό, στην εμορφιά του Μάη που αν κάνεις να τον μυριστείς, αλίμονο σου, εκάης".